Stanica je najosnovnija jedinica biološkog života. Sav poznati život, osim virusa, sastoji se od stanica. Stanice su i najmanja metabolički funkcionalna jedinica života, što znači najmanja jedinica koja može uzimati hranjive tvari iz krvotoka, pretvarati ih u energiju, obavljati korisne funkcije i izlučivati otpad. Postoje dvije primarne vrste stanica u kraljevstvu života – prokariotske stanice, manje bakterijske stanice bez jezgre i eukariotske stanice, veće biljne i životinjske stanice s pravom jezgrom.
Stanice su prilično male. Prokariotske stanice su obično 1-10 µm (mikrometara ili milijuni metara) u prečniku, dok su eukariotske stanice 10-100 µm. Jaja su velike pojedinačne stanice, a najveća poznata stanica danas je nojevo jaje, iako su prapovijesne ptice i neki dinosauri imali jaja dugačka skoro metar. Svaka stanica je proizvedena iz druge stanice, a svaka sadrži posebno genetsko programiranje za proizvodnju proteina koji zamjenjuju stvari kada se razgrađuju, dijele i obavljaju funkcije života.
Agregacija stanica poznata je kao višestanični organizam, a primjer su ljudi. Te su stanice tako malene i brojne, a rade zajedno tako glatko i jednolično da nam je trebalo do 1839. godine da shvatimo da je sav život napravljen od stanica. Ova “teorija stanica” pripisuje se Matthiasu Jakobu Schleidenu i Theodoru Schwannu, njemačkim botaničarima koji su promatrali stanice pod mikroskopom. Ubrzo nakon toga, Robert Hooke, engleski znanstvenik, nazvao je ove male strukture ćelije, prema latinskom cellula, što znači mala soba.
Druga razlika između prokariotskih i eukariotskih stanica je prisutnost unutarstaničnih strojeva ili organela. Prokariotske organele su prilično minimalne, s plazma membranom (fosfolipidni dvosloj) koja obavlja većinu posla koji obavljaju specijalizirane organele u eukariotima, kao što je služenje kao elektrana stanice i pakiranje makromolekula koje sintetiziraju ribosomi. Osim ribosoma, citoplazme (stanične tekućine) i plazma membrane, prokariotske stanice mogu imati još jednu dodatnu organelu zvanu mezozomi, ali nedavna istraživanja sugeriraju da to mogu biti samo artefakti nastali tijekom procesa kemijske fiksacije za elektronsku mikroskopiju i stoga ne čak i prirodno.