Izraz “iberijski konj” odnosi se na bilo koju od više od desetak pasmina konja, kao i na neke pasmine ponija koje potječu s Pirenejskog poluotoka u jugozapadnoj Europi. Poznatiji iberijski konji uključuju andaluzijske i lusitanske pasmine kao i balearske pasmine. Smatra se da su neki od najstarijih postojećih konja, podrijetlo iberijskog konja može se pratiti još od 20,000 pr.
Postoji ukupno 17 pasmina konja koje pripadaju obitelji iberijskih konja. Tri od tih 17 su balearske pasmine Menorquina, Cavall Mallorquí i Mallorquina. Neke od 11 španjolskih pasmina su Pura Raza Española, poznatija kao Andaluzijski konj; Pura Raza Gallega; Asturcón; Hispano-arapski; i Hispano-Bretón. Ostale španjolske pasmine su pottoka; Caballo de Monte del País Vasco; Monchina; Burguete; Jaca Navarra; i Losina. Tri preostale pasmine – Lusitano, Sorraia i Garrano – porijeklom su iz Portugala.
Tijekom antike, iberijski konji bili su cijenjeni zbog svojih čvrstih, ali atletskih i okretnih tijela. To je dovelo do toga da su rani Iberijci usvojili ove pasmine kao ratne konje. Iberskog konja spominju grčki pisci Homer i Ksenofont, od kojih potonji smatra iberijskog konja nadarenom pasminom i tvrdi da su iberske konje koristili Spartanci tijekom pljačke Atene. U Drugom punskom ratu od 218. do 201. pr. Kr., Hanibal je iskoristio svoju ibersku konjicu da porazi Rimljane. Od tada su iberijski konji, posebice pasmine Andaluzija i Lusitano, visoko cijenjeni diljem Europe i Amerike.
Iberijski konj igra posebnu ulogu u lozi suvremenih domaćih konja. Postojanje divljih zaliha iberijskih konja prethodi najranijim primjerima pripitomljenih konja. Najstariji domaći konji datiraju iz 46. stoljeća i vjeruje se da su nastanjivali današnju Ukrajinu. Ovi domaći konji dijele slične genetske markere s iberijskim pasminama, što ukazuje da su konji porijeklom iz Iberije pridonijeli pripitomljavanju konja.
Dva najpoznatija moderna potomka iberijskih konja su andaluzijski i lusitanski. Iberijske pasmine variraju u veličini od malih konja nalik na ponija do većih konja kao što je andaluzijski. Povijesno gledano, andaluzijski konji su se koristili kao ratni jahači zbog svog snažnog, uglađenog oblika.
Mnogi moderni ljubitelji konja cijene andaluzijske konje zbog njihovog poslušnog temperamenta, snažne tjelesne građe i gipkih pokreta. Također su korišteni za razvoj pasmina drugih modernih toplokrvnih konja iz Europe. Smatra se da njegov bliski rođak, portugalski Lusitano, više podsjeća na konveksne siluete ranijih iberijskih konja.