Sekvestracija ugljika vruće je polje istraživanja koje svoju posljednju popularnost duguje porastu globalne pozornosti usmjerene na globalno zatopljenje. Izraz se odnosi na napore da se uhvati višak ugljičnog dioksida iz atmosfere, kondenzira i pohrani na neki benigni način. Tehnologije hvatanja i pohrane ugljika (CCSD) implementirane su na neki ograničen način u mnogim elektranama na fosilna goriva. Tehnologija hvatanja je ispred tehnologije pohranjivanja koja se tek počinje ozbiljno istraživati. Sekvestracija ugljika mogla bi biti važan dio borbe protiv stakleničkih plinova.
Početkom 2007., Al Gore i Richard Branson potaknuli su zanimanje za tehnologiju sekvestracije ugljika najavljujući nagradu od 25 milijuna američkih dolara (USD) za prvu osobu ili grupu koja je sposobna ukloniti milijardu tona ugljičnog dioksida godišnje iz atmosfere. na period od deset godina. Jasno, uklanjanje milijardu tona bilo čega iz atmosfere godišnje nije trivijalan izazov.
Najprimitivniji oblik sekvestracije ugljika bio bi jednostavno posaditi više stabala. Biljke prirodno uzimaju CO2 iz atmosfere i proizvode kisik. Velik dio ugljika iz CO2 integriran je u njihovu biomasu i sigurno se oslobađa u tlo nakon njihove smrti.
Sofisticiranija verzija sekvestracije ugljika bila bi potraga za umjetnom fotosintezom. Kad bi se principi fotosinteze mogli pouzdano instancirati u uređajima sličnim solarnim ćelijama, oni bi i generirali energiju i uklonili višak ugljičnog dioksida iz atmosfere, vjerojatno brzinom znatno boljom od one u biljkama, koje su ograničene na određenu paletu kemijskih reakcija i prilazi.
Jedno od najboljih mjesta za prakticiranje tehnologija sekvestracije ugljika nalazi se na samom izvoru teških emitera ugljičnog dioksida. Različiti pristupi korišteni su za smanjenje proizvodnje CO2 iz elektrana na ugljen, na primjer.
Nakon što se CO2 skupi, treba ga zbrinuti. To se obično radi brodom ili cjevovodom. Trenutni pristupi uključuju ubrizgavanje u tlo ili pumpanje u 1000 m duboke vode na dnu mora, gdje tvori velika “jezera” kojima je potrebno vrijeme da se rasprše. Međutim, oba ova pristupa nisu dugoročno održiva jer s obzirom na dovoljno vremena razine CO2 postižu ravnotežu s atmosferom.